Historia zrodzona z ognia... ::Prolog::

Był wieczór.

Słońce już dawno zaszło za horyzont ustępując miejsca srebrnej tarczy księżyca, a jego jasny blask otulał największe partie drzew, głaszcząc je delikatnie. Tuż za nim, na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy, dające znać, że pora wyruszyć w krainę snów. Letni wiatr łagodnie głaskał twarze zgromadzonych na polanie młodych ludzi. Wyglądali na około dziesięciolatków, chodź pośród nich znajdowały się dwie dorosłe osoby, zapewne ich opiekunowie. Zasiedli wokół ogniska na przygotowanych wcześniej drewnianych ławkach. 

Po krótkiej wymianie zdań między czterema chłopakami i po postawieniu wszystkich do porządku przez opiekunkę, można było rozpocząć grillowanie. 

Po całym lesie rozchodziły się głośne rozmowy, co chwilę przerywane wybuchami śmiechu. W powietrzu dało się wyczuć przyjemny dla nosa zapach pieczonych na ogniu kiełbasek. Wesołe języki pomarańczowych płomyków otulały każdą kiełbasę,  delikatnie ją rumieniąc. 

Gdy już były gotowe, każdy z obecnych tu osób, zajął wygodne miejsce, delektując się posiłkiem. Po małej bitwie na widelce, nastała uspokajająca cisza, którą po chwili przerwał donośny głos czarnowłosego chłopaka, o piwnych oczach: 
- Panie Oyamada. Dokończy pan wczorajszą opowieść? - Jego wzrok padł na nauczyciela siedzącego naprzeciwko, do którego skierowane było owo pytanie. 
- Opowieść? - powtórzył blondyn. - Ach, no tak - dopowiedział z uśmiechem na twarzy. - A przypomni mi ktoś, na czym  wczoraj skończyłem? - zapytał, po czym w oczekiwaniu rozejrzał się po swoich uczniach.

Po chwili odezwał się chłopak o sięgających do ramion blond włosach i czarnych jak węgiel oczach.
- Na walce dwóch braci w Gwiezdnym Sanktuarium, w której jeden podobno zginął.

Oyamada był z początku zaskoczony, że  ta odpowiedź  wyszła właśnie od tego chłopca, ale po chwili na jego twarzy pojawił się serdeczny uśmiech. 
- Dziękuję Hana - odparł nauczyciel, na co młodzieniec również się uśmiechnął.
- Ale jak to podobno?- przerwał mu jakiś brunet, po czym oczekująco spojrzał na Hanę.
- Właśnie, słyszałeś już tę historię? - zapytała również zaskoczona niska dziewczyna o rudych włosach.
- Yyy…no tak…tata mi ją kiedyś opowiadał - przytaknął trochę zakłopotany blondyn i uśmiechając się niewinnie, zaczął drapać się po karku.
Manta na ten widok zaśmiał się cicho pod nosem. Teraz dopiero zauważył to podobieństwo Hany do ojca. Mimo, iż z wyglądu przypominał bardziej matkę, to charakter, sposób bycia z pewnością odziedziczył po Yoh. W tym momencie przed oczami pojawił mu się obraz swojego najlepszego przyjaciela. Przyjaciela, który mimo lekkiego podejścia do życia, zawsze gotowy był stanąć w obronie innych, narażając przy tym własne życie. Ale nawet, wtedy nie tracił optymizmu i opanowania, czego w ich drużynie często brakowało. To ten jego szczery uśmiech podnosił na duchu i zapewniał, że jeśli się tylko chce, wszystko staje się możliwe.

Po chwili, tę wędrówkę wspomnień przerwał cichy głosik dziewczyny. Skończyła właśnie jeść swoją kiełbaskę i teraz z zainteresowaniem wpatrywała się w Hanę.
- A skąd twój tata zna tą legendę? - spytała odgarniając kosmyki włosów, które pod wpływem wiatru opadały wciąż na jej twarz.
- Noo…on widział…to znaczy…- Blondyn zaczął się jąkać, nie wiedząc co powiedzieć.

Nie chciał wyjawić innym, że to o jego rodzinie mowa, że to jego ojciec jest głównym bohaterem tej historii. Zresztą, kto, by mu uwierzył. W dzisiejszych czasach, ludzie widzą tylko świat materialny, który da się dotknąć i racjonalnie wyjaśnić. A świat duchowy jest spychany do książek czy bajek.

Mało kto teraz wierzy w istoty pozaziemskie to, jak ma im powiedzieć, że sam się z nimi styka codziennie, żeby nie wyjść na chorego umysłowo?

"Po co on się w ogóle odzywał?" - Pomyślał i z błagalnymi oczkami spojrzał na siedzącą obok, milczącą do tej pory zielonooką dziewczynę.

Jej długie, kasztanowe włosy delikatnie poruszały się w rytmie szumiącego wiatru.

Dziewczyna westchnęła cicho i łagodnym głosem odpowiedziała:
- Mój kuzyn chciał powiedzieć, że lepiej będzie, jeśli pan Oyamada dokończy swą opowieść. - Po tych słowach uśmiechnęła się i wymownie spojrzała na opiekuna.
- Dobrze Kimiko. - Mężczyzna przytaknął i odwzajemnił gest. Odłożył pusty już talerz po kiełbasie na bok, wziął głęboki oddech i napawając się świeżym, leśnym powietrzem, zaczął opowiadać…