Powrót do codzienności...ale czy na pewno? ::Prolog cz. 2::

  
  Po tamtych wydarzeniach Patch Village zniknęło, a Turniej został przerwany. Większość szamanów wróciło do swych domów, chociaż pozostali nieliczni, którzy zatrzymali się w pobliskich miasteczkach, z nikłą nadzieją, że szybko zostaną wznowione walki.
W  tej liczniejszej grupie była również dobrze nam znana, wesoła gromadka, która jeszcze przed wylotem rozstała się z Choco. Oczywiście, nie obyło się bez kłótni Rena i Horo oraz bez uciszania niedoszłego komika. Niemniej jednak, zakończyło się zbiorowym wybuchem śmiechu. Gdy samolot stał już przygotowany na lotnisku, wszyscy posłusznie pomaszerowali za pewną blondynką do środka pojazdu. Jak przystało na ród Tao, latająca maszyna posiadała wszelkie udogodnienia, począwszy od pasów bezpieczeństwa, a kończąc na rozkładanych fotelach i klimatyzacji. Zatem nie było mowy o jakiś problemach w czasie lotu. 
Dziewczyny usiadły na przodzie, podziwiając zmieniający się za oknem krajobraz bądź plotkując między sobą na wszelkie tematy. Natomiast, męska część pasażerów zajęła się rozmową o ostatnich wydarzeniach, żywo przy tym gestykulując. W końcu, po niecałych dwóch godzinach zmęczenie dało w kość i całą drużynę zmorzył sen.
Pomijając, jednak jedną osobę.
Szatyn siedział na fotelu, opierając się łokciem o okrągłe okienko samolotu i nieprzytomnym wzrokiem wpatrując się w przemijające obłoki chmur. Wypowiedzi przyjaciół słuchał tylko jednym uchem, od czasu do czasu jedynie przytakując. Sprawiał wrażenie, jakby to co się stało, docierało do niego z opóźnieniem. Wszystkie obrazy wolno i sukcesywnie wdzierały się do podświadomości chłopaka, powodując coraz większe i bolesne znamię.
Gwiezdne Sanktuarium...walka na śmierć i życie... zwycięstwo – jego zwycięstwo.
A potem tylko złowroga pustka, powoli wypełniająca się smutkiem, niedowierzaniem i niewyjaśnioną jeszcze tęsknotą. Z całych sił pragnął zepchnąć te wspomnienia w najdalsze zakątki swojego umysłu, by już więcej się nie pojawiły. Lecz wiedział też, że tak łatwo nie odejdą i kiedyś będzie musiał stawić im czoła. Jednak na razie chciał zapomnieć. Asakura wykończony tym wszystkim zasnął, a jego głowa bezwładnie opadła na szybę.

* * * *

  Po kilkugodzinnym locie, samolot wylądował na pasie lotniskowym w Tokio. Po zwyczajowych uściskach, czochraniu sobie włosów i jakże innych równie miłych sposobach pożegnania przyjaciela, nasi bohaterowie porozjeżdżali się do swych rodzinnych stron. Tak więc, Horo horo wraz z Piriką wrócili na Północ, natomiast rodzeństwo Tao swym szybkim i bezpiecznym środkiem transportu poleciało do Chin. Lyserg wyruszył do Londynu, a Ryu, który chciał zobaczyć, gdzie jego mały protegowany mieszka, dołączył do zielonowłosego. Z kolei Faust postanowił zamieszkać w domu młodego Asakury oczywiście po wcześniejszym uzyskaniu pozwolenia ze strony Anny. Owa blondynka nie miała zastrzeżeń do tego pomysłu. Przez cały ten czas zdążyła polubić każdego z przyjaciół swojego narzeczonego, a poza tym, zawsze przyda się dodatkowa para rąk do pomocy.

* * * *

  Słońce kończyło właśnie swą codzienną wędrówkę wokół Ziemi, jednocześnie oświetlając pomarańczowym blaskiem błękitne jak do tej pory niebo. Miejski gwar powoli malał, ustępując miejsca wieczornej ciszy. W drodze do domu, szamani zaszli na Straszne Wzgórze. Yoh flegmatycznym wręcz krokiem, podszedł do stojącego tam drzewa i przejechawszy dłonią po chropowatej korze, spojrzał na oddalony horyzont. Po chwili zauważył koło siebie Mantę, który patrzył takim samym, rozmarzonym wzrokiem jak on, na zachodzące słońce. Uśmiechnęli się do siebie i w ciszy podziwiali, to zjawisko, jednocześnie przypominając sobie te chwile, kiedy odkryli smak przyjaźni. Prawdziwej przyjaźni, której nawet najsilniejsza siła nie była w stanie zniszczyć. Nieopodal stała Anna, a jej czarna sukienka subtelnie powiewała na chłodnym już, wieczornym wietrze. Na twarzy blondynki malował się spokój, jednak w spojrzeniu można było zauważyć błyszczące iskierki szczęścia. Cieszyła się, że tamte wydarzenia są były jedynie ponurym wspomnieniem. Obrazem z przeszłości, który, jednak wywarł ogromny wpływ na nią. Poczuła emocje, które do tej pory zawzięcie tłumiła w sobie, nie pozwalając im się wydostać na światło dzienne. Strach, niedowierzanie, pustka. Oraz powoli ogarniająca ją rozpacz. Przypomniawszy sobie te zamknięte powieki szatyna drgnęła mimowolnie. Miała wtedy wrażenie, jakby cały świat jej się zawalił. Ledwo utrzymywała się w stanie świadomości, ale szczerze mówiąc, mało ją to obchodziło. Nie zwracała uwagi na krzyki przyjaciół, czy odgłosy ferworu walki. Wszystko przestało się liczyć. Klęczała jedynie na gorącym piasku, obejmując bezwładne ciało Yoh i nieprzytomnym wzrokiem wpatrywała się w nieznany punkt gdzieś w oddali. Poczuła, jak powoli każda jej cząstka umiera, a na jej miejsce wstępuje nicość przesiąknięta bólem, żalem i nienawiścią do tego parszywego losu, który odebrał jej najważniejszą osobę w życiu... Ale to już przeszłość, bo on jest z nimi. I dziewczyna wiedziała, że teraz będzie tylko lepiej, bo przecież przez całe życie nie może być tylko źle, prawda? Z rozmyślań wyrwał ją lekko znudzony, nieśmiały, ale jak najbardziej pogodny głos Tamao, sugerujący, aby powrócić już do domu. Blondynka kiwnęła głową na znak, że to dobry pomysł, zawołała Yoh i Mantę, wesoło rozmawiających na skraju wzgórza. Ci niechętnie podnieśli się z ziemi, zabrawszy torby rzucone wcześniej pod drzewem, zeszli po schodach, łapiąc po drodze Fausta, spacerującego cały ten czas z Elizą po cmentarzu. Przez całą drogę, rozmawiali ze sobą, jednak, gdy tylko doszli do rezydencji, zamilkli i wymieniwszy między sobą serdeczne uśmiechy, weszli do środka. Niemalże od razu powędrowali ku swym pokojom, aby w wygodnym łóżku przespać co najmniej całą noc.
Po tylu męczących treningach i walkach. Po największej bitwie ich życia, od której zależały losy świata, należy im się chwila odpoczynku i snu. By obudzić się ze świadomością, iż zło zostało pokonane, a po ponurej nocy nastanie piękny poranek.

Ale, czy to naprawdę było jedyne zło?
Czy coś pozornie niedobrego, nie okaże się w przyszłości wybawieniem?

* * * *

 Dedykacja dla Lien, Midori i Mii-chan.