Dodatek specjalny - Potęga mandarynek vs. Przeterminowane zło! Połowa pierwsza

Od razu uprzedzam - to nie jest rozdział. Jest mi bardzo wstyd, że tak długo musicie czekać (jeśli ktoś jeszcze czeka…), lecz ze względów natury osobistej, którymi nie będę Was zadręczać, nie mam go jeszcze skończonego. Ale spokojnie, nie mam zamiaru porzucać bloga, a jeśli to nastąpi, to poinformuję Was.

Dziś chcę pokazać coś, co powinno ukazać się już dawno. Ta praca przeleżała w moim komputerze jakieś półtora roku, ale z przyczyn niezależnych ode mnie, nie mogłam jej wcześniej opublikować. Została ona stworzona z okazji Euro 2012, ale ze względu na obecny czas, może uznajmy, że to z okazji Mundialu 2014.

Co jeszcze miałam powiedzieć… Jeśli chodzi o składy drużyn, to w obu pojawiają się oryginalne postacie z anime, ale także niektórzy bohaterowie Waszych opowiadań (których wypożyczyłam za pozwoleniem) jak i autorki we własnej osobie. Jeśli ktoś chciałby poznać dokładne składy drużyn, ich pozycje jak i położenie na boisku, to mogę wysłać  to e-mailem, bo nie wiem czy uda mi się wstawić to na bloga.

Ostatnie słowa do Drużyny dopingującej, czyli Spokoyoh, Yubari, Aleksandry i Dominiki. Starałam się w miarę zgodnie odwzorować Wasze postacie do informacji, które mi podałyście, ale jeśli będą jakieś zastrzeżenia lub będziecie chciały mnie zabić, to możecie śmiało pisać. :P

W tekście pojawiły się drobne easter eggi, specjalnie dla Pauliny i Yohao. Myślę, że będziecie wiedziały, o co chodzi.

Na koniec chciałam serdecznie podziękować wszystkim tym, którzy brali udział w głosowaniu na nazwę dla drużyny zła, wypożyczyli swoje postacie do tego opowiadania bądź w jakiś inny sposób pomogli mi przy tworzeniu. Bez Was, to opowiadanie by nie powstało. I zapraszam do czytania. :)

****

   Za kilkanaście minut rozpocznie się wiekopomne wydarzenie. Na zielonej murawie zmierzą się dwie drużyny. Po jednej reprezentanci słodkich mandarynek. Młodzi i zdolni szamani gotowi, by zmierzyć się z każdym, nawet najgroźniejszym przeciwnikiem. Natomiast po drugiej stronie bramki stanie kadra najbardziej bezwzględnych, zepsutych i podupadłych na umyśle zawodników. Kto zwycięży? Kto wyjdzie ze stadionu z podniesioną głową i w blasku chwały, a kto poczuje gorycz porażki? Tego dowiemy się już za chwilę.

* * * *

   Już od kilku tygodni organizatorzy skrupulatnie sprawdzali stan bezpieczeństwa, czystości, jak i gotowości na przyjęcie drużyn oraz ich kibiców. Zwołano najlepszą tokijską policję, która niezwłocznie będzie reagować na jakiekolwiek niebezpieczne zachowania zwolenników sportu. Dla stadionu Ajinomoto w Tokio ten mecz nie będzie jednak zwykłym spotkaniem drużyn, ale przede wszystkim ostatnim w tej długoletniej historii areny. Już niedługo zostanie ona zburzona i zastąpiona zupełnie nowym, wybudowanym specjalnie na okazję rozgrywanych w 2020 roku igrzysk, stadionem.  Do tej pory Narodowy mógł poszczycić się pięćdziesięcioma tysiącami miejsc, lecz w planowanym przedsięwzięciu ma powstać sto tysięcy siedzeń. Ale teraz to nie jest ważne. Ważniejsze jest to, co za chwilę się stanie. Walka między dwoma tak różnymi od siebie drużynami... Pojedynek dobra ze złem.

* * * *

   Trybuny zaczynają zapełniać się kibicami. Wszyscy chcieli obejrzeć ten mecz na żywo. I dlatego nikogo nie dziwił fakt, że bilety wykupione zostały już dwa miesiące wcześniej. Jedynie desperaci, którym nie udało się zdobyć tego drogocennego skrawka papieru, do pierwszego gwizdka czekali pod stadionem z tabliczką z napisem ,,Kupię bilet" naiwnie wierząc, że ktoś się trafi. Jednak nikomu nie kwapiło się, by zrezygnować z tak ważnego wydarzenia, więc biedacy w końcu zostali odprowadzeni przez policję do odpowiedniego miejsca. Nie wszyscy chcieli tak potulnie zrezygnować z okazji zdobycia biletu, wobec tego doszło do małych sprzeczek z mundurowymi. Cóż, niepowodzenie rodzi agresję. Ale zostawmy ich i wróćmy do sytuacji na arenie. Na trybunach przeważał kolor pomarańczowy, jednakże gdzieniegdzie można było dostrzec osoby z barwami drużyny Przeterminowanego zła, a mianowicie zielone z żółto-różowymi kropami. Lecz to była mała grupka, która musiała cały czas uważać, by nie narazić się kibicom Potęgi mandarynek. Każdy chciał jeszcze pożyć, więc nie dochodziło do awantur. Jak na razie. Wszyscy w wielkim napięciu czekali na rozpoczęcie meczu. Niektórzy znużeni tym, zajęli się swoimi sprawami. Czytaniem gazety, rozmową bądź zajadaniem kupionych na stadionie hamburgerów i frytek.

   Niespodziewanie uwagę zebranych  przyciągnęła czteroosobowa grupka dziewczyn, ubrana w pomarańczowe koszulki z logiem Potęgi mandarynek po stronie serca oraz czarnymi spodenkami. W rękach dzierżyły tego samego koloru, co ich stroje, pompony. Wdarły się na boisko, przy okazji w dość niedelikatny sposób potrącając maskotkę drużyny przeciwnej, która stała im na drodze. Dziewczęta z szerokimi uśmiechami i okrzykami typu: "Kochamy bliźniaków!", "Wygramy!", czy też "Mandarynki są moje!" ustawiły się tuż obok ławki rezerwowych w gotowości na rozpoczęcie imprezy. Kibice wymienili między sobą zdziwione i zdezorientowane spojrzenia, po czym przenieśli wzrok na braci Zen, którzy przebrani za cytrusowe, lekko spłaszczone owoce, weszli na murawę z zażenowaniem wymalowanym na twarzy. Nie dało się ukryć, iż wcale nie podobała im się rola klubowej maskotki. Ale cóż mieli zrobić? W końcu ich mistrz miał własne sposoby, aby do czegoś przekonać swoich uczniów. Ludzie na stadionie jeszcze przez chwilę wpatrywali się w nowo przybyłą grupkę jak kosmici w kapustę, po czym powrócili do czynności wykonywanych przed minutą. W międzyczasie, kwartet dopingujący znużony czekaniem na rozpoczęcie, zajął się sobą. Piwnooka dziewczyna nie zważając na cokolwiek lub kogokolwiek, zaczęła czytać swoją ulubioną książkę. Jednak w pewnym momencie podniosła wzrok, usłyszawszy jakiś tajemniczy hałas niedaleko. Zobaczyła Spokoyoh ścigającą po zielonej murawie jednego z braci Zen trzymającego tacę z pokrojonymi mandarynkami, ze strachem na twarzy uciekającego przed blondynką, której krótkie włosy powiewały na wietrze. Dominika pokręciła jedynie głową z politowaniem i opanowując zdenerwowanie, powróciła do lektury.

   Tymczasem, Aleksandra i Yubari ze zdziwieniem obserwowały ten pościg, po czym wzruszyły ramionami i uśmiechnęły się pobłażliwie.

- Myślisz, że wygramy? - spytała niespodziewanie brązowowłosa poprawiając okulary.

- No jasne! - odparła z szerokim uśmiechem Yubari, a jej zielone oczy wesoło błyszczały do koleżanki. - Naszych nikt nie pokona. Wątpisz w to?

- Nie, ale wiesz… - zaczęła ostrożnie. - Drużyna Przeterminowanego zła jest dość silna i podstępna. Nigdy nie wiadomo, czy nie spróbują czegoś zrobić w czasie meczu, aby zagwarantować sobie wygraną.

- Może… ale wiesz co? Nie ma sensu martwić się na zapas. - Zielonooka przyjacielsko objęła Aleksandrę za ramię, uśmiechając się przy tym. - Potęga mandarynek nie z takimi przeciwnikami już walczyła i nie da się tak łatwo pokonać.

   Raptem tę dyskusję przerwało im pojawienie się zdenerwowanej Anny, która szybkim krokiem podeszła do nich.

- Dziewczyny, co wy robicie?! Za chwilę zacznie się mecz, a wy tu sobie zabawy urządzacie. Spokoyoh, zostaw tego bałwana i chodź tutaj! A ty… - Przeniosła wzrok na siedzącą nieopodal Dominikę. - Odłóż tę głupią książkę. To nie czas na to - oświadczyła wykrzykując tak głośno, aż większość kibiców przeniosła na nią zaskoczone spojrzenia.

Piwnooka ze spokojem zamknęła książkę, odłożywszy ją na bok, wstała i podeszła do medium. Wszystko wokół zamarło. Nawet skwierczący olej w frytkownicach w punktach z fast foodami jakby ucichł.

- Po pierwsze, moje książki nie są głupie, a jeśli uważasz inaczej, to już twój problem. Nie będę słuchać opinii osoby, która za sztukę uważa jedynie te wenezuelskie telenowele - przerwała na chwilę, wypuszczając powietrze z płuc. - Po drugie, nikt nie będzie nam rozkazywał, a zwłaszcza nie ty! - warknęła na blondynkę nawet nie próbując zapanować nad emocjami.

- Co ty sobie wyobrażasz, żeby się tak do mnie odzywać?!

- Dominika ma rację - poparła koleżankę Yubari. - To, że traktujesz wszystkich jak popychadła, które mają spełniać jedynie twoje rozkazy, nie oznacza, że z nami możesz robić to samo. Nie jesteś jakąś cesarzową Sissi!

- Jeśli dobrze pamiętam, to ona została zamordowana - odezwała się Aleksandra, która do tej pory jedynie obserwowała tę wymianę zdań.

- Może to jest jakieś rozwiązanie - zamyśliła się Dominika, na jej twarzy pojawił się wredny uśmiech, po czym spojrzała znacząco na zaczerwienioną od wściekłości Annę.

   Medium kipiała prawie ze złości. W tym momencie przypominała źle podłączony ładunek wybuchowy, który zdetonuje się, przy kolejnym, nawet najmniejszym ruchu. Ostatkami zdrowego rozsądku, jaki jej pozostał, próbowała uspokoić myśli, jednak średnio jej to wyszło. Dawno nie została tak wyprowadzona z równowagi, jak w tym momencie. Młoda Kyoyama zacisnęła pięści i obróciwszy się bez słowa, zaczęła kierować się ku wyjściu, przekładając swój plan zemsty na późniejszy czas.

- I jeszcze jedno. Zostaw naszych bliźniaków w spokoju, bo inaczej będziesz miała z nami do czynienia i wtedy nie będzie tak wesoło - ostrzegła groźnie odchodzącą blondynkę.

- Moich bliźniaków - odparła nieśmiało Spokoyoh, gdy tylko medium zniknęła za ścianą. Na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce, po czym opuściła wzrok na zieloną murawę boiska.

- Słucham?

- Moich bliźniaków - oświadczyła już całkowicie pewnie, wysoko podnosząc głowę, a następnie uśmiechnęła się szeroko, lecz jej niebieskie oczy zabłysły niebezpiecznie.

Towarzyszki pokiwały jedynie głową ze zrozumieniem, w pełni świadome, że lepiej przytaknąć niż potem żałować.

- Zaczyna się! - krzyknęła Yubari, a na trybunach rozległy się oklaski i krzyki. Drużyny zaczęły wchodzić na boisko...

* * * *

   Zawodnicy zajęli już miejsca na boisku. Każdy na wyznaczonym miejscu czekał na ten moment. Moment, kiedy wszystko się rozpocznie i zabrzmi pierwszy gwizdek... Bliźniacy stali opanowani i pewni siebie. Yoh odwrócił się do tyłu, by zobaczyć resztę swoich przyjaciół. Horo, biorąc pod uwagę, iż był obrońcą, stał najbliżej bramkarza. Tudzież dało mu to sposobność drażnienia się z nim. Faust wpatrywał się w Elizę, która czekała na ukochanego przy ławce rezerwowych. Nichrom i Lyserg rozmawiali o czymś, zresztą Pino i Ryu również. Jedynie Ren stał niewzruszenie, analizując wzrokiem przeciwników. Młody Asakura zerknął na brata, a ten jak na zawołanie odwrócił do niego głowę. Przez chwilę wpatrywali się w swoje czarne tęczówki, wyrażające spokój, koncentrację, ale też szczęście. Powodem tej radości była świadomość, że wreszcie nie muszą walczyć przeciwko sobie, tylko w ramię w ramię. Tak jak powinno być od początku. Yoh uśmiechnął się szeroko do bliźniaka, a Hao odwzajemnił ten gest. Nie wiedzieli, jak potoczy się mecz, jednak byli pewni jednego: Zawsze będą razem. I to dodawało im sił.

   Teraz wzrok krótkowłosego spoczął na widowni. Po lewej stronie w pierwszym rzędzie siedziało dwóch chłopców. Na oko obaj mieli po siedemnaście lat. Jeden miał na sobie białą koszulkę z krótkim rękawem. Na rękach widoczne były dziwne, wyblakłe już tatuaże, natomiast włosy w promieniach jasnego słońca przypominały barwą złociste źdźbła pszenicy. Opowiadał coś swojemu sąsiadowi, a na jego twarzy gościł złośliwy uśmieszek. Owy czarnowłosy kolega podobnym uśmiechem odpowiadał, co chwila zajadając się popcorem. Parę siedzeń dalej znajdował się mężczyzna, którego włosy ułożone w kolce, błyszczały w słońcu. W rękach trzymał olbrzymi transparent pokryty sporą ilością różnokolorowego brokatu, przedstawiający napis: ,,Nic nie pobije potęgi mandarynek!". Pod spodem można było zauważyć kolejny, tym razem napisany drobniejszym drukiem, napis: ,,No, chyba, że brokat". Jegomość próbował przekonać swojego towarzysza, by chwycił drugi koniec. Z marnym skutkiem. Młodzieniec odparł coś i machnąwszy ręką ze złością na dany przedmiot, ostentacyjnie odwrócił się w innym kierunku. Mężczyzna szybko wyciągnął rękę i chwyciwszy podbródek chłopca, przyciągnął go do siebie i lekko pocałował. Gdy odsunął się i zauważył, iż Yoh mu się przygląda, uśmiechnął się szeroko do niego i pomachał. Szatyn niepewnie odpowiedział tym samym, będąc szczerze zdziwionym. Mógłby przysiąc, że z palców mężczyzny poleciało parę niebieskich iskier. Młody Asakura potrząsnął niezauważalnie głową i odwrócił wzrok. Pewnie mu się zdawało.

Niespodziewanie na środku boiska pojawił się Silva ubrany w jaskrawożółtą koszulę w paski i czarne spodenki, co było oczywistym znakiem, że już czas rozpocząć rozgrywkę. Sędzia ostatni raz uśmiechnął się do bliźniaków i dał sygnał gwizdkiem z wyglądu przypominającym dzwonek wyroczni.

Stało się. Gra się rozpoczęła, a piłka poszła w ruch.

  
 Jako pierwszy ów przedmiot przejął Hao. Zgrabnym ruchem wyminął stojącego przed nim Marco i podał piłkę do ustawionego na pozycji Rena. Ten następnie kopnął ją bliżej bramki przeciwnika, gdzie właśnie dobiegał Yoh, jednak w ostatniej chwili przejął ją Yasu. Ze złośliwym uśmiechem na twarzy biegł przed siebie, omijając przeciwników, którzy stanęli mu na drodze. Nagle pojawił się przed nim Faust, który skutecznie uniemożliwiał dojście do bramki. Szybkim ruchem odebrał mu piłkę i odegrał ją do Nichroma. Ten wykonawszy obrót przed Cryslerem, ominął go i chciał przekazać toczącą się kulę Pino, lecz w tym momencie Yasu złapał bruneta za ramię, by zabrać piłkę, przez co tamten stracił równowagę i upadł na murawę. Szarowłosy podniósł do góry ręce chcąc pokazać sędziemu, iż nic nie zrobił. Arbiter upomniał go i wznowił mecz.

Przez najbliższe piętnaście minut wynik nie zmieniał się. Wszyscy grali zażarcie, by przewyższyć szalę zwycięstwa na swoją stronę, lecz żadnej ze stron jak do tej pory się nie udało tego dokonać. Jednak, gdyby uważniej się przyjrzeć, można zauważyć znaczące różnice między składami. Drużyna Potęgi mandarynek emanowała ogromną wolą walki narodzoną z czystego serca i przyjaźni, która dawała im siłę do dalszej gry. Przeterminowane zło swą szyderczą i podstępną mocą cały czas próbowało osłabić przeciwników. Chwytali się różnych sposobów, aby tylko być przy piłce. Faulowali, popychali. W pewnym momencie akcja rozgrywała się po stronie zespołu Marco. Lasso przechwycił piłkę i wyminął zaskoczonego Rena, po czym dośrodkował do Lethala, który niespodziewanie pojawił się na boisku przeciwnika. W ostatniej chwili zjawił się Horo, który skutecznie blokował dojście do światła bramki. Przejął toczący się przedmiot, i gdy miał już podać go do partnera z drużyny, w tym momencie Shampoo sfaulował niebieskowłosego, który upadł na murawę ze stłumionym okrzykiem, trzymając się za kostkę. Dało się usłyszeć gwizdy widowni i okrzyki typu: ,,No! Faul był!" Sędzia zagwizdał, przerywając mecz. Pomoc medyczna w mgnieniu oka znalazła się przy leżącym na ziemi chłopaku, sprawdzając jego stan zdrowia. Po krótkich oględzinach, jeden z lekarzy stwierdził, że Horo ma skręconą kostkę i nie może dalej kontynuować gry. Trenerka Potęgi mandarynek po krótkim namyśle postanowiła dokonać zmiany zawodników. Przywołała do siebie Li-chan, która kibicowała do tej pory na ławce rezerwowych. Gdy sędzia techniczny przedstawił zmianę zawodników, dziewczyna wbiegła na boisko. Silva przyznał Lethalowi żółtą kartkę za niesportowe zachowanie i wznowił rozgrywkę.

Czas bezkompromisowo kurczył się. Widownia czekała w napięciu na pierwszą bramkę. Co prawda było wiele prób zdobycia tego upragnionego gola, lecz wszystkie kończyły się klęską. W trzydziestej minucie, gdy atmosfera robiła się coraz bardziej napięta z powodu zbliżającego się nieubłaganie końca pierwszej połowy, obie drużyny wzięły się w garść.

Hao biegł z zaciętą miną, kopiąc piłkę przed sobą. Zrobił zgrabny unik przed nadbiegającym Cebinem, po czym zauważając nadbiegającego z drugiej strony Yoh, wybił piłkę w powietrze i mocnym kopniakiem podał ją bratu. Ten przyjął ją na klatkę piersiową i zaczął zmierzać w pole karne przeciwnika. Tuż przed nim wyłonił się jeden z Jatho, który miał za zadanie nie dopuścić nikogo do bramki. Jednak słuchawkowy wykonał szybki zwód i dalej biegł, lecz w tym momencie Aku podstawił mu nogę. Yoh upadł na boisko i przeturlał się kawałek. Na widowni rozległy się odgłosy niezadowolenia, delikatnie mówiąc. Sędzia wstrzymał mecz. Hao szybko podbiegł do brata, następnie pomógł mu wstać. Młodszy Asakura widząc w oczach swojego bliźniaka troskę, uśmiechnął się do niego szeroko, zapewniając, że nic mu się nie stało. Silva przyznał drużynie pomarańczowych rzut karny. Właściciel mandarynkowych słuchawek ustawił piłkę w punkcie karnym, potem cofnął się trochę i zaczerpnął głębokiego oddechu, by opanować emocje. Arena ucichła. Valtor z podstępnym uśmieszkiem na twarzy czekał na rzut. Rzut, który mógł zdecydować o losach meczu. I ruszył. Z każdą sekundą był coraz bliżej celu, aż wreszcie uderzył. Piłka poszybowała w powietrzu, kierując się prawy róg bramki. Bramkarz napiął mięśnie, przygotowując się do skoku. W ostatnim momencie obronił strzał. Po trybunach przebiegł jęk zawodu kibiców drużyny Asakury oraz okrzyk ulgi fanów Przeterminowanego zła. Długowłosy podszedł do brata i położywszy dłoń na jego ramieniu, uśmiechnął się pocieszająco. Jednak nie było teraz na to czasu. Valtor szybkim ruchem wykopał piłkę w środek boiska, gdzie czekał już Marco. Bliźniacy momentalnie ruszyli z miejsca. Lasso zagrał prostopadle do Cryslera, który wyminął Nichroma i ponownie rozegrał do blondyna. Ten nacierał prosto na bramkę. Wyminął Fausta, po czym mocnym kopniakiem posłał kulisty przedmiot w światło bramki, gdzie czekał już Choco. McDaniel ugiął kolana i skoczył, jednakże nie udało mu się obronić strzału. Piłka wpadła za linię bramkową, co oznaczał gol. Drużyna Przeterminowanego zła zaczęła prowadzić jednym punktem. Po chwili rozległ się dźwięk, oznaczający zakończenie pierwszej połowy...