Rozpoczynające się zadanie... - Rozdział II

Wracaj!

To nie jeszcze twoja kolej

Świat cię wzywa...

Przeznaczenie...

Życie!

* * * *

  Gdzieś na progu dwóch przestrzeni, gdzie czas był jedynie pojęciem czysto teoretycznym, a wszelki ból fizyczny, jakby po dotknięciu zaczarowanej różdżki stawał się tylko wspomnieniem, znajdował się nieprzytomny, młody chłopak. Jego długie, kasztanowe włosy, ułożone były na kształt miękkiej poduszki podpierającej głowę, a umięśnione ciało leżało bezwładnie na chłodnej podłodze. Jednak nie minęła minuta, kiedy szatyn zaczął się budzić. Otworzył powieki, jednakże zaraz je zamknął, gdyż jaskrawe światło raziło jego jeszcze wrażliwe po przebudzeniu oczy. Po paru chwilach ponowił próbę, tym razem skutecznie. Powoli podniósł się do siadu i rozejrzał po miejscu, w którym się znajdował. Wokół nie było nic, żadnej ściany, drzwi, a nawet jakiegokolwiek kształtu, który świadczyłby, że mogło to być pomieszczenie. Otoczenie oświetlał jedynie jasny blask, pochodzący z nieznanego źródła. Hao nie miał pojęcia, gdzie się znajdował. W swoim życiu przebył tyle kilometrów, tyle krain zwiedził, jednak nigdy nie trafił do czegoś podobnego. Gdyby to był ktoś inny, to by z pewnością przeraził się całą tą sytuacją, ale nie Hao, on zawsze zachowywał zimną krew. Chociaż nie ukrywał, że zdziwiło go to miejsce, nie tylko ze względu na jego wygląd, ale też, iż nie odczuwało się tu żadnego bólu, czy strapienia.

- Co się stało? - szepnął do siebie. Następnie podniósł się z ziemi i instynktownie zerknął na swój brzuch. I właśnie wtedy sobie wszystko przypomniał. Opuszkami palców przejechał po wyraźnej jeszcze bliźnie.

- Ech...no tak...kochany braciszek - westchnął, a na jego twarzy zagościł ironiczny uśmiech. Mógł się spodziewać, że to się tak skończy. Ile razy już tak było? Ile razy rodzina powstrzymywała go od obranego celu, nie szukając nawet wyjaśnień?! To już trzeci raz. Ale tym razem było inaczej. Jego wnętrze przepełniała niespodziewana ulga i poczucie wolności. W pierwszej chwili nie wiedział skąd się wzięło, ale zaraz wszystko stało się jasne. Nie czuł już tej więzi z demonami, która przez większość życia dawała mu boleśnie o sobie znać. I musiał przyznać, iż było to przyjemne uczucie.
- Czyli tak ma wyglądać moje życie po śmierci? - zapytał sam siebie, a jego głos rozniósł się echem po okolicy. Hao poprawił swoją ubrudzoną i lekko poszarpaną pelerynę, by leżała jak trzeba i zrobił kilka kroków przed siebie, ale niczego ciekawego nie zauważył. - I jak mam się stąd wydostać? Yoh nieźle mnie urządził - stwierdził. Czuł żal do brata, że ten nie potrafił zrozumieć jego intencji i nie chciał go bliżej poznać. Przecież byli bliźniakami, częściami jednej całości, które nigdy nie powinny stanąć po dwóch stronach barykady. Ale widocznie takie było ich przeznaczenie. Musieli walczyć przeciw sobie, mimo iż byli braćmi. Lecz, czy można było ich tak nazwać? Przecież oprócz wyglądu łączyła ich jedynie wzajemna nienawiść. Byli wrogami, których od najmłodszych lat przygotowywano do walki. Walki, która mogła skończyć się tylko jednym. Śmiercią. I tak się stało.

Niespodziewanie w umyśle Hao narodziła się pewna myśl. Czy tak naprawdę chciał skrzywdzić brata? Wcześniej nie zastanawiał się nad tym. Dążył do obranego celu, a wszelkie emocje odsuwał od siebie jak najdalej. Ale teraz... Nie! Yoh nic dla niego nie znaczył. Był tylko błędem przy pracy.

Nagle te rozważania przerwał oślepiający blask. Naprzeciw niego pojawiła się jasna kula, która coraz bardziej zwiększała swoje natężenie. Długowłosy zasłonił dłonią oczy, by uchronić je przed ostrym światłem. Po chwili ostrożnie odsłonił je, ciekaw sprawcy tego zjawiska. Z poświaty zaczął wyłaniać się cień. Z początku szatyn nie mógł rozpoznać do kogo lub czego należał, ale gdy blask stopniowo się zmniejszał, dostrzegł sylwetkę jakiejś postaci. Z każdą sekundą zauważał coraz więcej szczegółów, aż w końcu, kiedy światło całkiem znikło, mógł w pełni przyjrzeć się aparycji kobiety.

Sięgające do pasa, falowane włosy przypominające złociste zborze oświetlane promieniami południowego Słońca.

Smukła, jasna twarz jeszcze nie zaznaczona wiekiem okazywała spokój.

Głębokie niczym ocean, szafirowe oczy wyrażające wiedzę niemalże o wszystkim.

Długa, aksamitna suknia na szerokich ramiączkach o pastelowo-fiołkowym odcieniu, idealnie pasowała do szczupłej sylwetki.

Natomiast, zza pleców wychodziły duże skrzydła pokryte śnieżnobiałym puchem. Sprawiały wrażenie, jakby były lżejsze od powietrza, mimo swoich rozmiarów.

Hao nigdy nie spotkał takiej istoty, ale wiedział jedno. To nie był człowiek.

Nie tracąc opanowania, spojrzał w oczy kobiety i zapytał:

- Kim jesteś?

Postać uśmiechnęła się łagodnie i odpowiedziała melodyjnym głosem:

- Nazywam się Crystal. Jestem bytem duchowym, pośrednikiem między życiem, a śmiercią... Chociaż na ziemi nazywacie nas aniołami - dodała, widząc niezrozumiałe spojrzenie chłopaka.

- Rozumiem. Czyli to ty zdecydujesz czy trafię do nieba, czy do piekła, tak? - zapytał i założywszy ręce na piersi, uśmiechnął się złośliwie. Powinien się domyślić, że nie zabawi tu długo, a trafi do miejsca o wiele gorszego. W sumie na to zasługiwał, ale jeśli ona myśli, że z Hao pójdzie gładko, to się grubo myli. Choć i tak nie wiedział, gdzie go mogli wysłać. W piekle już był dwa razy i widział gorsze rzeczy od tego inferna. Może dla zwykłego człowieka byłoby to przerażające, ale dla szamana z tysiącletnim stażem nie mogło zdziwić.. W takim razie co chcą z nim zrobić? Bo do nieba na pewno nie trafi.

- Zazwyczaj tym się zajmuję. Kieruję ludzkie dusze do miejsc, na które zasłużyły za życia...Jednak, dziś jestem tu w innej sprawie - odpowiedział anioł.

- A mianowicie? - zapytał podejrzliwie szatyn.

- Mam poinformować cię o twoim dalszym losie i zadaniu, jakie cię czeka. Ale zacznijmy od początku... - zaczęła, a jej głos nabrał poważnego charakteru. - Twoja dusza ma niespełna tysiąc lat. W czasie twojego pierwszego życia, wychowywałeś się razem z matką. Natomiast twój ojciec zostawił was, gdy miałeś sześć lat. Trzy lata później obudziło się u ciebie Reishi, które było niemożliwe do kontrolowania. Większość twoich bliskich traktowała cię jak odmieńca. Jedyną osobą, która cię wspierała była Asano-ha. To dzięki niej nauczyłeś się szacunku do matki natury, miłości. Pomogła ci zrozumieć, co się z tobą dzieje. W roku twoich szesnastych urodzin wybuchła wojna. Widziałeś śmierć niewinnych ludzi, przemoc, nędze oraz głód. Razem z wrogimi wojskami do kraju przybył także twój ojciec, jako jeden z żołnierzy. Został przekonany przez rodzinę ze strony Asano-ha, iż dla ogólnego bezpieczeństwa należy cię zabić, zanim twoje zdolności nie są jeszcze udoskonalone. W tym celu zakradł się w nocy do waszego domu i rozniecił ogień, upewniwszy się wcześniej, że ofiary znajdują się w środku. Przez małe okienko w pokoju udało ci się wydostać z płonącej rezydencji i ukryć w pobliskich krzakach, jednak twoja matka nie miała tyle szczęścia. To zdarzenie mocno tobą wstrząsnęło, jednak z początku nie przyjmowałeś tego do świadomości.

Nie mogąc pozostać dłużej w zniszczonym domu, przeniosłeś się do opuszczonego budynku w drugiej części miasta, cały czas ukrywając się przed rodziną. Odczuwałeś wszelkie emocje otaczających cię ludzi. Czułeś ich ból, złość, chciwość oraz słyszałeś ich każde myśli. Jednakże degradacja pobliskiego lasu przez wojska obu stron, było tym jednym za dużo. Tym, które całkowicie zmieniło twoje nastawienie do ludzi. Postanowiłeś wziąć udział w Wielkim Turnieju Szamanów, którego wygrana umożliwiła, by na pozbycie się ludzi niszczących ład na Ziemi. Wobec tego zawarłeś pakt z Akume - Panem podziemia, aby zwiększyć swoje umiejętności, co wiązało się z zaprzedaniem duszy na wieki. Wykonywałeś rozkazy demonów, jednocześnie coraz bardziej realizowałeś swój cel. Paliłeś wsie, mordowałeś sprzeciwiających ci się szamanów, zabierałeś dzieciom rodziców...

- Przestań! - Monolog anielicy przerwał podniesiony głos Hao, który wręcz kipiał ze złości. - Po co mi o tym mówisz? Przecież doskonale znam swoją przeszłość, nikt nie musi mi o niej przypominać. Przejdź w końcu do sedna! - Asakura nie chciał wracać do wspomnień z pierwszego wcielenia. A może nie potrafił? Niemniej, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z popełnionych błędów. Gdyby wiedział to, co teraz, za nic nie zawarłby paktu z demonami. Ale wtedy był młody i życie nieźle dało mu w kość. Pragnął uratować naturę. Dla ziemi, dla siebie, dla...dla matki. Przecież, to ona wpajała mu, że z przyrodą należy żyć zgodnie, bo ona daje życie każdemu organizmowi. Właściwie Hao robił to głównie dla Asano-ha. W ten sposób chciał podziękować jej za oddanie i matczyną miłość oraz oddać jej cześć.

Gdy odkrył, iż Akume nie interesowało pomaganie naturze, a jedynie zawładnięcie światem, było już za późno. Jego dusza została oddana złu i mógł jedynie wykonywać rozkazy i czekać, aż demony się go pozbędą.

Crystal przyglądała się zamyślonej fizjonomii chłopaka ze stoickim spokojem. Nie chciała denerwować długowłosego jeszcze bardziej, więc postanowiła ominąć trochę historii. Uśmiechnęła się do szamana w taki sposób, że ten się odrobinę uspokoił.

- Dobrze. Niech będzie... - odparła łagodnym głosem. - Akume już dwa razy poniósł klęskę, jednak i to go nie powstrzymało. Lecz nie mógł przewidzieć, że podczas trzeciej reinkarnacji urodzą się bliźniaki. Co spowodowało rozdzielenie się twojej duszy pomiędzy dwa ciała. Osłabiło to twoją moc i uniemożliwiło dalszą reinkarnację. Jak wiesz, Akume nie był z tego zadowolony, więc dążył do ponownego połączenia dusz. Kiedy walczyłeś ze swoim bratem w Gwiezdnym Sanktuarium, Yoh zrobił coś czego się nie spodziewaliśmy...

- Tak. Pokonał mnie... - rzucił z goryczą Asakura, na co anielica uśmiechnęła się.

- To prawda. Pokonał cię, ale jednocześnie uratował. - Tym razem Crystal mogła zaobserwować na twarzy Hao zdziwienie.

- Słucham?! O co ci chodzi? - spytał zbity już całkowicie z tropu. Z szeroko otwartymi oczyma wpatrywał się w anielską istotę, czekając na jej wyjaśnienia.

- Co prawda nieświadomie, ale jednak... - dodała nie przejmując się szatynem.

- Możesz z łaski swojej powiedzieć wreszcie co masz na myśli?! - Ton głosu Hao znów stał się mocniejszy.

- Nie czujesz już więzi z Panem podziemi, prawda?

Asakura przez chwilę się zastanawiał i kiwnął głową.

- Ano, właśnie. Ma to związek z próbą wchłonięcia duszy twojego brata. Kiedy już prawie połączyłeś się z nią, Yoh udało się wydostać, jednocześnie jakimś nieznanym nam sposobem uwolnić cię spod władzy demona, zrywając łączący was ''łańcuch''. Dzięki temu trafiłeś właśnie tu, a nie do krainy piekieł, gdzie nie jest przyjemnie.

Hao milczał. Analizował w głowie usłyszane przed chwilą informacje. Czyli Yoh mu pomógł. Uratował go od czekającego w podziemiach cierpienia. Przez tyle lat Hao próbował znaleźć sposób na zerwanie paktu, a tu pojawia się taki ktoś, kto to zrobił. ''Nie zmienia to faktu, że chciał mnie zabić'' - warknął w myślach, uparcie pozostawał przy swoim zdaniu. Skutecznie stłumił uczucia, które nie były mu na rękę i zwrócił się do anielicy:
- Rozumiem. Powiesz mi, co to za zadanie?

- Tak - przytaknęła. - Mamy podejrzenia, że Akume będzie próbował znaleźć inny sposób na zawładnięcie Ziemią i wszystkimi jej mieszkańcami. Powiązane jest to z pewną przepowiednią.

- Jaką przepowiednią? - wtrącił wyraźnie zaciekawiony.

- Dowiesz się w swoim czasie. Jedynie mogę powiedzieć, że może to mieć związek z twoim bratem.

- Nie rozumiem. Dlaczego nie powiesz mi teraz? I co Yoh ma z tym wspólnego?

- Bo to jeszcze nie pora. Nie mamy pewności, czy chodzi o twojego brata. To są tylko spekulacje, ale chcemy być ostrożni, więc tu zaczyna się twoje zadanie.

- Co masz na myśli? - spytał zaniepokojony Hao.

- Chodzi o to, że wracasz na ziemię.

- A...ale jak? Przecież nie żyję?!

- Nie zapominaj, że jestem aniołem życia i śmierci, dla mnie wszystko jest możliwe. Będziesz mógł wyjaśnić wszystko z bratem oraz chronić go w razie ewentualnego zagrożenia.

- A skąd masz pewność, że ja chcę tam wracać i godzić się z Yoh?

- Oczywiście, mogę cię odesłać do piekła, jednakże nie sądzę, żebyś chciał tak spędzić wieczność. A poza tym, jeśli nasze przypuszczenia okażą się prawdziwe, to światu będzie grozić wielkie niebezpieczeństwo, które tylko wy możecie pokonać. Jeżeli chodzi o ciebie i Yoh, to uwierz mi, że niebawem nie będziecie mogli żyć bez siebie. Nie jesteście tylko zwykłym rodzeństwem. Jesteście częściami jednej całości. Częściami, które tylko razem potrafią normalnie funkcjonować. Wasze braterstwo, choć teraz głęboko uśpione, niedługo odrodzi się i dzięki tej sile będziecie mogli razem stawać czoła wszelkim przeszkodom.

I zapamiętaj moje słowa.

- Masz jeszcze dla mnie jakieś mądrości, czy pozwolisz mi już odejść? - warknął przybierając na twarzy maskę zakrywającą wszelkie uczucia. Miał ochotę przypalić jej skrzydła za wymyślanie tak bzdurnych tekstów. Spojrzał na spokojną i pewną siebie twarz Crystal. Aczkolwiek, intrygowała go ta istota, szczególnie, że praktycznie nic o niej nie wiedział, oprócz tego, iż była aniołem i wie o nim więcej niż ktokolwiek. Ale jaki ma cel w tym, że sprowadzi go na ziemię?

- Chcesz o coś jeszcze zapytać, zanim odeślę cię na ziemię?

Doprawdy, głupie pytanie. Oczywiście, że Hao chciał, jednak w głowie panował mu mętlik. Ostatecznie jęknął z rezygnacją i pokiwał przecząco głową.

Anielica widząc dziwną minę szatyna roześmiała się pod nosem.
- Dobrze, w takim razie odeślę cię teraz. Będziesz musiał znaleźć jakieś mieszkanie, zanim zamieszkasz u brata.

Długowłosy uniósł lekko brwi, jednak, zanim zdołał powiedzieć jakąś kąśliwą uwagę, wtrąciła się Crystal.

- Jeszcze jedno. Wiem, że Reishi nie było przyjemną dla ciebie zdolnością, dlatego też pozbyłam się go. Nie dziękuj.

Zanim Hao cokolwiek powiedział, Crystal wykonała niezrozumiały gest dłonią i szamana oślepiło jaskrawe światło, zupełnie takie same, gdy pojawił się ten anioł.

- Powodzenia Asakura Hao... - odparła, po czym uśmiechnęła się do znikającej w białym blasku sylwetki.

* * * *

Dedykacja dla...Hab