Interesujące spotkania - Rozdział IV

Mówi się, że w Tokio prawdziwe życie zaczyna się dopiero, gdy słońce jest już dawno schowane za horyzontem, a na ciemnym nieboskłonie widnieje setki migocących gwiazd. Wydawać by się mogło, że są one tylko nic nieznaczącymi ciałami niebieskimi i znikną, gdy nastanie ranek, ale to coś więcej. To one są powiernikami naszych tajemnic, zmartwień czy marzeń. I to one dzięki swej tajemniczej sile, naprowadzają zagubionych wędrowców na właściwą drogę. Jednak wróćmy na ziemię. Tam właśnie, na jednym z osiedli znajdował się długowłosy szaman. Przemierzał uliczny chodnik z rękami umieszczonymi w kieszeniach, mijając po drodze jaskrawe neony całonocnych barów, gdzie odór nikotyny wyczuwalny był już z ulicy, a pijani mężczyźni w potarganych ciuchach wychodzili ze środka, coraz to potykając się i zataczając. Towarzyszyły im okrzyki i śmiechy wydobywające się ze środka. Tam, ludzie zatapiali się w rozpuście i alkoholu, by zapomnieć o otaczającym ich świecie. Przez te kilka godzin, chcieli żyć we własnym, wyidealizowanym świecie, uciekając przed prawdziwym; Tuż zza rogiem jednego z tych barów, zauważył śpiącego na kartonowym posłaniu bezdomnego w zimowej czapce i starej kurtce. Skręcił w lewo, by napotkać obściskujące się pary bezwstydnych, młodych ludzi. Hao patrzył na to wszystko z odrazą. Na każdym kroku ludzie pokazują mu, że nie zasługują na korzystanie z tych darów, jakie daje matka natura. Potrafią widzieć tylko z własnej, egoistycznej perspektywy, nie zważając na inne istoty zamieszkujące to miejsce. Skręcił w boczną uliczkę i znalazł się w dzielnicy uboższej o te wszystkie jaskrawe światła i hałasy, które panowały w tamtej części miasta. Tu czuł się o wiele lepiej, mógł w ciszy zagłębić się we własnych myślach i rozmyślać nad obecną sytuacją. Nie spodziewał się, że jeszcze będzie mu dane powrócić na ziemię, po tym, co spotkało go w tym wcieleniu. Z jednej strony, cieszył się z tego, gdyż może w końcu uda mu się osiągnąć swój cel, ale z drugiej zaczynał być powoli tym wszystkim zmęczony. W dodatku jeszcze jakaś przepowiednia i niebezpieczeństwo, które na dobrą miarę może nigdy nie nastąpić. Było coś jeszcze. Coś, co nie dawało chłopakowi spokoju, a mianowicie słowa Crystal na temat jego i Yoh. To było niedorzeczne. Oni mieliby niby żyć razem? Prędzej odda swojego ducha stróża, niż to się stanie. Co ona myślała, że Hao od tak zapuka do drzwi swojego bliźniaka i po prostu powie: ,,Siema brat. Wpadłem z wizytą''? Niedorzeczność.

- Naiwna ta anielica... - powiedział pod nosem i zatrzymał się, przenosząc wzrok na rozgwieżdżone niebo. Zimny wiatr rozwiewał jego długie włosy, ale nie przeszkadzało mu to.

- Nie powinieneś obrażać kogoś, kto przywrócił cię do życia. - Asakura odwrócił się gwałtownie w kierunku źródła głosu, by zobaczyć wysokiego mężczyznę w czarnym płaszczu, z krótkimi, brązowymi włosami i pogardliwym wyrazem twarzy. Jego świdrujące, ciemnozielone oczy wpatrywały się w tysiącletniego szamana niczym wąż szykujący się do ataku. To spojrzenie budziło u Hao dziwny niepokój, a jednocześnie irytację. Prychnął pod nosem.

- Taa, a kim ty jesteś? - spytał lekko podniesionym głosem długowłosy.

-Tym, kto pomógł przywrócić cię do życia, jakbyś chciał wiedzieć. Na imię mi Marcus - odparł niechętnie i przeczesał palcami włosy.

- Jak wnioskuję, jesteś kolejnym aniołem, tak? - spytał, choć zbytnio go to nie interesowało, z drugiej jednak strony ciekawiło, ile jeszcze się tego napatoczy na jego drodze. - Pewnie oczekujesz ode mnie podziękowania, tak? To wybacz, ale tego się nie doczekasz - odparł, a na jego twarzy zagościł wredny uśmiech.

- Tak jak przypuszczałem, jesteś tylko bezczelnym dzieciakiem, który nic nie rozumie - oznajmił z pogardą brązowowłosy.

- Doprawdy? A zawsze myślałem, że potrafię orientować się w sytuacji - odparł udając zamyślenie. - Jeśli miałeś wątpliwości, dlaczego pomogłeś w przywracaniu mnie do życia?

- Gdyby to ode mnie zależało, już dawno znalazłbyś się w piekle - warknął. - Zupełnie nie rozumiem, dlaczego dostałeś kolejną szansę, tacy jak ty nie powinni w ogóle istnieć...

- Często mi to powtarzano, wiesz? Jednak nadal żyję, jak widać. - Głos Hao był opanowany, ale dało się wyczuć w nim odrobinę irytacji. - Czyli robisz brudną robotę za innych, a oni i tak mają cię gdzieś. Jakie to smutne...Chcesz o tym pogadać? - spytał z udawaną troską, następnie uśmiechnął się prowokacyjnie, co jeszcze bardziej rozdrażniło Marcusa.

- Zamknij się! Nie mam zamiaru ci się zwierzać!

- A ja nie mam zamiaru cię słuchać - odrzekł pełen satysfakcji, że udało mu się wytrącić z równowagi tego zesmolonego pośrednika. - A teraz sio, bo mam inne plany, niż pogawędka z tobą. - Długowłosy zrobił gest, jakby odganiał natrętną muchę. - Znajdź sobie jakiś kwiatek, czy coś - dodał od niechcenia i odwrócił się, po czym zaczął iść przed siebie wolnym krokiem.

- Nie jestem żadną pszczołą! - krzyknął anioł z rękami zaciśniętymi w pięści. Gdyby tylko mógł, zerwałby chłopakowi ten kpiący uśmiech z twarzy, ale miał świadomość, że miałoby to poważne konsekwencje, oczywiście dla niego.

- No dobra, jakąś chmurkę, może być? - Zatrzymawszy się, odwrócił głowę i spytał z szerokim uśmiechem.

- Wy, ludzie jesteście śmieszni. Uważacie się za niewiadomo, kogo i robicie wszystko, co chcecie, ale tak naprawdę jesteście tylko żałosnymi stworzeniami, które nie zasługują na nic, a zwłaszcza na powrót do życia, jak w twoim przypadku. Jednak Crystal uważa, że ty zasługujesz na szansę, choć dla mnie to jest tylko strata czasu...

- Twoje zdanie jakoś mnie nie interesuje, więc daruj sobie - odparł szorstko. Miał dość tej rozmowy. Był zmęczony i chciał już jak najszybciej znaleźć jakieś miejsce do odpoczynku. Tylko musi jeszcze się go pozbyć. Po krótkim przyjrzeniu się sylwetce zielonookiego zauważył, że jego skrzydła ładnie by wyglądały w blasku ognia. Nie. Nie będzie marnował swojej siły (która do końca się jeszcze nie zregenerowała) na jakiegoś skrzydlatego stwora. - Miło się z tobą rozmawiało, ale muszę już iść - oznajmił szaman, następnie odwrócił się, pomachał niedbale ręką i zaczął iść przed siebie.

Marcus nic nie odpowiedział, a jedynie odprowadzał szatyna wzrokiem, aż ten nie zniknął za zakrętem. Prychnął pod nosem i odszedł.

* * * *

   Asakura szedł wolnym krokiem w stronę bliskiego już lasu, by tam w ciszy zregenerować swoje siły. Na jego oświetlonej słabym blaskiem księżyca twarzy gościło jednak zadowolenie. Zawsze takie konfrontacje poprawiały mu humor. Nie przejął się zbytnio słowami anioła, bo nie on pierwszy gardził nim, i nie on pierwszy pokazywał swą niechęć do Hao otwarcie. Jak się można domyślić, w większości przypadkach kończyło się to jednym. Teraz też miał ochotę pokazać temu nastroszonemu ptakowi, co to znaczy dobre ognisko, ale powstrzymał się, pozostając tylko przy słownym dogryzaniu. Nie było sensu pytać Marcusa o nurtujące go pytania, ponieważ wiedział, że i tak, by się niczego nie dowiedział. Długowłosy skręcił w prawo, gdzie panowała zadziwiająca cisza. Nic dziwnego. Była to jedna z biedniejszych dzielnic Tokio i tylko ktoś nierozsądny zapuszczał się tu o środku nocy. Niespodziewanie szatyn usłyszał rozpaczliwy, kobiecy krzyk. Przyspieszył kroku, podążając za źródłem dźwięku.

Dwie uliczki dalej, gdzie otoczenie oświetlała tylko jedna, mrugająca latarnia, znajdowała się dziewczyna. Opierała się o brudną, odrapaną ścianę budynku z przerażeniem wymalowanym na twarzy. Przed nią stał postawny mężczyzna, ubrany w żółty, markowy, przez co kosztowny garnitur, a jego średniej długości blond włosy ułożone były na wzór kolców. Z przebiegłym uśmiechem podchodził coraz bliżej kasztanowłosej, napawając się jej strachem. Wyciągnął prawą dłoń, u której można było zauważyć brak kawałka małego palca.

- Proszę, zostaw mnie - pisnęła z dziwnym akcentem nastolatka jeszcze bardziej przytwierdzając do ściany.

- Kogo my tu mamy? Turystka, jak słyszę. Jak ci się podoba miasto? Interesujące, nieprawdaż? - Napastnik chwycił swoją ofiarę za gardło i zacisnął nieznacznie. - Obiecuję, że pobyt tutaj zapamiętasz do końca swojego życia - dodał z szyderczym uśmiechem na twarzy.

Sięgnął dłonią pod tylnią część marynarki, by zza pleców wyciągnąć wakizashi.(miecz, o połowę krótszy od samurajskiego.) Przybliżył go do twarzy dziewczyny, na co ona wzdrygnęła się lekko, a z oczu zaczęły płynąć jej łzy strachu. Zacisnęła powieki, nie chcąc dawać jeszcze większej satysfakcji swojemu oprawcy i czekała, aż to się wszystko skończy. Nawet nie próbowała się za bardzo wyrywać, bo i tak nie przyniosłoby żadnego efektu. Twarz mężczyzny była, coraz bliżej jej ust tak, że czuła jego zimny oddech na swojej skórze i widziała ten perfidny uśmiech.

- Zostaw ją! - Gdy już miał dotknąć jej warg swoimi, usłyszał za sobą czyjś stanowczy, a jednocześnie opanowany głos. Błyskawicznie odwrócił się, puszczając przy tym dziewczynę, która natychmiast odsunęła się na róg zaułka, aby być od niego jak najdalej, po czym upadła na kolana. Właściciel ekscentrycznej fryzury zdziwił się na widok młodego chłopaka w długich włosach i lekko poszarpanej pelerynie.

- Szukasz kłopotów, mały? Lepiej uciekaj póki możesz, bo zaraz będzie za późno - zasugerował z groźbą w głosie i wyciągnął przed siebie prawą dłoń, w której dzierżył miecz.

Hao nie odpowiedział, a jedynie uniósł jedną brew i przyjrzał się sylwetce bandyty. Od razu rozpoznał w nim członka Yakuzy*. Nie tylko po krzykliwym stroju i dziwnej fryzurze, które nawiasem mówiąc, były znakiem przynależności do tej grupy, niższych rangą gangsterów, ale też po obciętym małym palcu. W ten sposób członkowie mafii wyrażali skruchę za złamanie przepisu gangu lub przeciwstawienie się ,,ojcu''.  Asakura nie miał jednak czasu rozmyślać dłużej nad tym, ponieważ zauważył, jak tamten zbliża się do niego z zamiarem zaatakowania. Uśmiechnął się tajemniczo, a w jego dłoni zmaterializował się ognisty miecz. Już on mu pokaże, co ten ,,mały'' potrafi.  Mężczyzna zdziwił się, jednak nic nie odpowiedział, a tylko zaśmiał się kpiąco i przystąpił do ataku. Przeciwnicy starli się mieczami. Walka była wyrównana. Może i blondyn był większy i silniejszy od długowłosego szamana, ale za to Hao przewyższał go swoimi doprowadzonymi do perfekcji umiejętnościami walki.

- Nie ładnie napadać na bezbronne dziewczyny, wiesz? - powiedział szatyn po raz kolejny blokując atak. Musiał przyznać, że mężczyzna dobrze walczył, ale to za mało, żeby go pokonać.

- A ty nie powinieneś bawić się ostrymi przedmiotami, bo możesz się skaleczyć - odparł z przekąsem nacierając bardziej na Hao.

Pojedynek trwał już dobre kilka minut, mimo to żaden nie dawał za wygraną. W pewnym momencie Asakura odepchnął na bok gangstera, a jego wzrok mimowolnie padł na skuloną pod ścianą budynku dziewczynę. Było w niej coś dziwnego, coś, co intrygowało go. Nie mógł rozważać nad tym dłużej, gdyż przeciwnik wykorzystując jego chwilową nieuwagę zaatakował i zranił go w bok brzucha. Na szczęście rana nie była zbyt głęboka. Ku zaskoczeniu oprawcy, długowłosy uśmiechnął się kpiąco.

- Nie powinieneś był tego robić - oznajmił chłodno, po czym w stronę blondyna pognała olbrzymia kula ognia, która trafiła w niego, odrzucając na pobliską ścianę. Hao powoli podszedł do niego i obróciwszy go na plecy, aby sprawdzić stan, zauważył na klatce piersiowej, której zakrywająca ją część ubrania była spalona, jeszcze widoczny tatuaż, co było kolejnym charakterystycznym znakiem dla tej mafii. Jednak tatuaże yakuzy nie były zwyczajne. Przedstawiały zwykle bogów, zwierzęta, stworzenia mitologiczne, czy wojowników przybierających dramatyczne pozy. Zazwyczaj pokrywały one większość powierzchni ciała.

Po upewnieniu się, że mężczyzna nie żyje, zwrócił się do przestraszonej dziewczyny:

- Nic ci nie jest? - Ta kiwnęła tylko niemrawo głową, wciąż jeszcze oszołomiona wydarzeniami przed chwili. Z szeroko otwartymi oczyma przenosiła wzrok z martwego blondyna na Asakurę. Ten widząc, iż nic jej nie jest, chciał już się wycofać, ale poczuł ostry ból. Złapał się kurczowo rany, z której wydobywało się coraz więcej krwi, krzywiąc się przy tym. Oberwał bardziej niż się spodziewał. Nastolatka widząc to, otrząsnęła się, wstała i szybkim krokiem znalazła się przy szatynie.

- Musisz trafić do szpitala - oznajmiła drżącym głosem.

- Nie trzeba. Nie jest tak źle - oświadczył zdziwiony reakcją dziewczyny.

- Ale wykrwawisz się, jeśli szybko się tego nie zszyje - nalegała błagalnym głosem. Może i przed chwilą zamordował człowieka, ale to nie zwalniało jej z udzielenia pomocy. Nie potrafiła go tak po prostu zostawić, zwłaszcza, że on uratował jej życie. Poza tym, miała wrażenie, iż nic jej nie zrobi.

- Powiedziałem nie!

- Słuchaj chcę ci tylko pomóc - powiedziała stanowczym głosem. - Jeśli nie chcesz iść do szpitala, to zgoda. Zaprowadzę cię do mojego domu, gdzie moja mama zajmie się twoją raną, ale nie mam zamiaru cię tu zostawiać, comprenez-vous*? - dodała z lekkim uśmiechem, następnie nim ten zdążył zaprotestować, obwiązała krwawiącą ranę swoim szalem i przewiesiła sobie rękę szatyna przez ramię.

Chłopak westchnął ze zrezygnowaniem, czując, że jest za słaby na jakiekolwiek awantury. Poza tym, miał jakieś dziwne uczucie, że może jej zaufać. Nie miał pojęcia skąd się wzięło, wcześniej coś takiego miał dzięki Reishi, ale teraz... Ta dziewczyna emanowała jakąś dziwną energią, która go dziwiła, ponieważ to nie była taka, jaką ma każdy szaman, ale inna, tajemniczo znajoma. Kasztanowłosa prowadziła Hao do swojego mieszkania, starając się, by chłopak jak najmniej się obciążał. Szli już tak niecałe dziesięć minut przez opustoszałe ulice, aż doszli do niczym niewyróżniającego się bloku mieszkalnego. Jedynie księżyc oświetlał swym blaskiem okolicę, sprawiając, że wydawała się ona mroczna, ponura i tajemnicza. Dziewczyna z trudem przyciągnęła osłabionego utratą krwi szatyna do mieszkania. Położywszy go na łóżku w pokoiku gościnnym, pobiegła do sypialni swojej matki, która wysłuchawszy zwięzłych tłumaczeń córki, zabrała swoją apteczkę i pośpieszyła do rannego i nieprzytomnego już chłopaka.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Yakuza - japońska, zorganizowana grupa przestępcza, jednocześnie największa na świecie. Wywodzą się od samurajów z XVII w.

*comprenez-vous (fr.) - zrozumiałeś?

Witam^^

Inspiracją do napisania tego rozdziału była książka ,,Białe zęby", którą przeczytałam ostatnio i muszę przyznać, że jeszcze żadna książka nie wywołała u mnie takich odczuć. Właściwie, nie mogę powiedzieć jednoznacznie, czy mi się podobała, czy nie. Z jednej strony, momentami była tak nudna, że miałam ochotę przerwać, ale z drugiej, mimo tej ochoty, nie potrafiłam przestać. Chociaż jeden z bohaterów wyjątkowo mnie denerwował, nawet teraz (ale to przez jego postępowanie i moją niechęć do rozdzielania braci). Mniejsza z tym. Bardzo polecam tą książkę (dodam, że występują w niej bliźniacy^^), choć przyznam, iż oczekiwałam innego zakończenia, ale cóż...

Rozdział pojawił się dzisiaj, bo zależałało mi na tym, aby dodać go przed niedzielą(i moimi urodzinami), a potem już nie miałabym kiedy.

To takie dziwne uczucie. Nawet nie wiem, kiedy te osiemnaście lat minęło. Mimo, że będę już pełnoletnia, wcale nie czuję się dorosła, wręcz przeciwnie (o czym mogą wiedzieć ci, którzy choć trochę mnie znają^^ Prawda CarpeDiem? :D). W głębi duszy jestem jeszcze dzieckiem^^ Ech...Nie zanudzam już.

Na koniec chciałam Wam bardzo podziękować. Za komentarze(miło jest słyszeć, że komuś się podoba to opowiadanie.) i za to, że po prostu jesteście. Ten ,,blogowy świat' ' stał się dla mnie czymś w rodzaju chwilowego oderwania się od zwyczajnej rzeczywistości, która coraz bardziej mnie dobija. Dobra, nie będę się tutaj użalać :)

Jeszcze raz dziękuję i dedykacja dla wszystkich :)

Pozdrawiam^^